Bukre Kalp

Bir an...
Bir anda catlar tohum. Sonra filiz yavas yavas topragin altinda yol alir hic görmedigi günese dogru.
Tohum, cicek olacagini bilir mi acaba Yoksa icinden gelen ses mi günesin pesine düsürür onu Topragin altinda, karanligin zifirisinde, öldügümüzde gömüldügümüz yerde bir filiz günesi arar, hayat bulmak icin yukariya cikmayi arzular. Belki günesi de bilmez, belki cicek olmayi hayal bile edemez. Yalnizca bir sestir onu yücelten. Henüz sessizlikte duran, fakat tüm sesleri birdenbire susturuveren gizli ama kuvvetli bir ses... Tohumu catlatan güc, icbükey bir sese dönüsür icinde.
Ve iste bir an...
Catladigi an tohum ölmüstür artik. Ve filiz dogmustur dogaya. Oysaki tohumdu önceden. Yasini tutmaz tohum olarak bildigi varliginin. Artik kendisinin disindadir tamamen, yol alacaktir nereye gittigini bilmeden. Mecburdur kendisini zorlayarak uzamaya günese dogru. Yoksa topragin derinliklerinden hic cikamayacak, cürüyüp gidecektir. Ölüp gidecektir günesi göremeden, bircoklari gibi hic yasamadan gömülüp gidercesine...
Kimse görmez, kimse bilmez topragin altinda dogup yine orada ölenleri. Günesten habersiz cürüyüp gidenleri.
Bebek yavas yavas büyür ana karninda. Sanciyla dogar. Yavas yavas büyür cocuklar düse kalka, yavas yavas yaslanir insan. Ama kac yasinda olursa olsun bir anda ölür herkes. Ölüm bir anda keser nefesi.
Karabulutlar yavas yavas birbirinin icine gecer. Ama simsek birden cakiverir. Bir an icin aydinlatir gökyüzünü ve sönüp gider. Bir yildiz ansizin kayip gider. Ardinda kalirsa, sadece bir dilek kalir. Insan sonsuzca yasar kisacik ömrünü ama ölüm bir anda son verir sonsuzluga. Yeni bir hayat baslar, baska bir sonsuzlukta. Ardinda kalirsa, sadece bir dua kalir...


In einem einzigen Moment ...
Zu einer gewissen Zeit wird der Samen einen Riss erhalten. Danach nimmt der Spross langsam den Weg unter der Erde Richtung Sonne...