Cakir, T: Tövbe

Ruhu arafta kalmis bir genc kiz... Bir ayagi cennete düserken, diger ayagi cehenneme zincirlenmis. Nefsinin, seytanin ve hak yolunun arasinda kalmis, nereye gidecegini bilemeyen bir yolcu Labirentin icinde kosarken, her defasinda yesil gözlere carpip sendeleyen minik bir kalp... Cimen gözlerin icinde cennetin fragmanini izlerken, karanlik bir ucurumun tepesinde cehennemin alevleriyle kundaklanan asi bir ruh... Peki o hangisini sececek Tövbe etmeyi mi, yoksa yoldan sapmayi mi Bakislari doganin sefkate yansimasindan dogan bir günes, yesilin aktigi nehirlerden icime caglayan bir merhamet gibiydi. Peki bende merhamet edilecek ne vardi Bu aciz gözlerimde mahur bakislarimda göremedigim neyi görmüstü Kalbimi bana en cok hissettiren, dünyayi turlatip kendime nerede oldugumu hatirlatan bir güc kaynagiydi. Bana baktigi her an yillardir görmedigim bahari animsiyordum; kisin en kör noktasinda kaybolmus bir yagmur olarak.


Ein junges Mädchen, das im Fegefeuer hengen blieb ... Ein Fuss fiel in den Himmel, während der andere Fuss in der Hölle angekettet wurde.