unnerwegens

Leseprobe: Pünktchen Egentlik wull ik kien Lü mit Hunnen in uns Ferienwohnen hebben. Elker Haar, dat de verleest, findst du nich weer; un wenn du noch so gewetenhaft reinmaakst. Un mennig Lü sünd, wenn dat um Hunnenharen geiht, bannig egen. Man eenmaal hebb ik 't in de Benen sacken laten, wat ik mi stiev vörnahmen harr: De Froo an 't Telefon jöselde mi vör, wu stuur dat weer, mit Hund an de Noordsee en Ferienwohnen to kriegen. Un as de Anropersk prahlen dee, dat hör Pünktchen de reinste, sachste un leevste Hund weer, de 't unner d' Sünn geev, wurr ik swack. Eerst as ik de Hörer upleggt harr, full mi bi, dat ik nich na de Grött van dat Deert fraagt harr. Man wenn dat Pünktchen heetde, kunn 't ja nich groot ween. Un denn betrucken se de Ferienwohnen: Moder, Vader, Söhn - twalv Johr old sowat - un Pünktchen, en Dalmatiner, en Belmer van Hund. Aha, wegen de swart Punkten up sien Fell heetde de Hund so, gung mi dör de Kopp. He leggde sük glieks up de Matt vör de ofsloten holten Dör, de na uns Trappenhuus geiht. Mien Froo seeg nich völ Godes tomöt van dat grote Deert, dat kunnst d' hör van de Ogen oflesen, un ik harr bi de Visit ok en swaren Mütz up. Anner Mörgen um negen sowat gung dat in de Gastenwohnen los: bam - bam - bam ... Dat hör gar nich weer up. Bam - bam - bam ... Mien Froo un ik keken uns vull Sörg an. "Kottlettkloppen", full hörde bi. "So klingt Kottlettkloppen." Bam - bam - bam ... gung dat wieder. "Kottlett to Fröhstück? Nee! Mi dücht ehrder, dor hamert well", antwordde ik. Sull de Fent mit 'n Hamer ...? Uns moje Möbels! Na en paar Menüten weer de Spök vörbi. As de Skandaal na uns Middagstünn weer losgung, greep ik dat "Harlinger Bladd" un broch dat na uns Gasten to lesen. So harr ik en Böskupp un kunn mi dat Spillwark bekieken. Up de eerste Blick kunn ik an Disken un Stöhl kien Schaa sehn. Mi full en Steen van 't Hart of. De Hund leeg fredelk up sien Matt un keek bi mi anhoog. Ik boog mi wat na hum daal, sloog mien Hannen tohoop un smeerde hum Honig um 't Muul: "Wat büst du en leven Hund!" Dor sprung he up un sloog vör Bliedskupp mit sien dicken Steert tegen de holten Dör achter hum. Bam - bam - bam ... dröhnde dat. So weer he, de frünnelke Hund, vertellden uns Gasten: Smör-gens na 't Upstahn, ja sogaar na en lüttje Middagstünn begröttde Pünktchen sien Lü mit en menütenlang Steertjen. En leven Hund weer dat, ik muss dat togeven.