Kelebegin Çilesi (ePub)

Herkes, beni sirf " yazarim"
Saniyor!
Yaniliyor!
Oysa ki: Ben hem yazarim;
Hem de "silerim".
Tipki: Silgili bir kalem gibiyim:
Bir yanim: Yazar,
Diger yanim da siler.
Kendi defterimin "kar" beyaz sayfalarinda:
Dogru ve güzel olani yazmaya çabalarken;
Digerlerinin defterlerindeki yanlislari,
Görmemezlikten gelemem!
Nerede bir yanlis görsem;
Düzeltmeden de duramam!
Ya yanlisi silerim! Ya da sayfayi

KELEBEGIN ÇILESI
Ey!
Sadekul Veysel;
Biliyorsun ki!
Marifet: Dogrulari bilmekte,
Degil;
Dogrulari söyleyebilmektedir.
Simdi!
Söyle, sen de dogrulari;
Anlat, herkese kissayi.
Arif olan; mutlaka alir hisseyi.
Bu, öyle bir kissa ki!
Tam bir: "Yetiskin Masali".
Kahramanlari ise:
Eli asali
Uzun sakalli,
Yasli-basli:
Hirpani bir dervisle,
Yesilimtirak bir kurtçuk (tirtil).
Dervis;
Küflü, karanlik ve boguk
Küçük, yalin ve de soguk!
Tek oda, çilehanesinde:
Günlerdir:
Yari aç
Yari tok,
Uykusuz ve yorgun.
Ama!
Ruhen, oldukça dingin!
Çilesini çekmekte...
Dervis;
Bagdas kurmus!
Yere, öyle oturmus.
Altinda: siltesi yok!
Oturdugu yer kuru.
Sofrasinda: azigi yok!
Çanakta, ekmegi kuru.
Ama!
Rahlesi: kitap,
Testisi: su,
Kalbi ise iman
Dolu!
Ilahi askin etkisiyle
Birazcik da
Deli!
Idi.
Çile günlerinde:
Kafasindaki, zaman kavramini yitirmis;
Gündüz ile gecenin farkini bitirmis,
Bir halde!
Zihninde: sürekli "pirinin sözlerini "tekrarlamakta.
Çogu kez,
O sözler; odanin içinde de yankilanmakta!
Idi.
Her firsatta piri:
"-Evlatlarim!
Nefis!
Nefes gibidir:
Yoklugu ölüm,
Çoklugu zulüm;
Getirir."
Diyordu!
Ve sürdürüyordu.
..."Insanoglu;
Fiziki çelimsizligine ragmen,
Yaradanin kendisine bahsettigi:
Metafizik güçlerin sayesinde;
Yeryüzündeki: yaratilmislarin hep
En üstünü! Idi.
Ama!
Simdiki gibi: Egemeni degildi;
Ne yeraltinin, ne de üstünün!
O zamanlar;
Her canlinin dilinden anlar idi.
Digerleri gibi: Kendisinin de
Hem av hem de avci oldugunu,
Yasam çarkinin: Böyle döndügünü;
Iyi bilirdi."
...
"Bu durum:
Adina: Kibir denilen!
Yedi basli canavarin!
Insani, teslim almasina kadar sürdü.
Sonrasinda;
Canavar, insandan; insanligi sürdü."
"Kibirdir: Insanligi hasta eden alamet.
Günlerden, bir gün:
Dervisin gözü, duvarin yukarisina takildi.
Uzun uzun, kösedeki bu noktaya bakindi.
Karsisindaki köhne duvarda:
Bir " ipek böcegi tirtili" vardi.
Ileri geri salinarak; kozasini örüyordu.
Aginin arasindan, o da dervisi görüyordu.
Ama!
Epeycedir; hiç ilgilenmez görünüyordu.
Kozanin kapanmasina, çok az kalmisti.
Tirtil, son bir kez; basini disari çikartti.
Birden!
Dervisle, göz göze geldi.
Dervisi ise ani bir merak aldi.
-Senin ne isin var? Orada.
Diye, içinden geçirdi.
-Sen, bu odada; ne yapiyorsan?
Ben de onu yapmaya çalisiyorum.
Diye, tirtil cevap verdi.
Dervis, duyduklarina inanamadi!
Oldukça, sasirmis ve kendinden süphe eder;
Bir halde, etrafina bakti!
Tirtil ise; rahat konusabilsin diye:
Kozadan basini disari uzatti
Dervisi, daha fazla merakta birakmadan:
Konusmaya devam etti:
-Görüyorum ki çok sasirdin!
-Ama! -Inan! Bunda, sasiracak çok
Bir sey yok!
Dervisin, sevinçten gözleri parladi.
Ve birden, "pirinin sözleri" kulaklarinda çinladi.
Piri: Bir gün söyle söylemisti:
"Insan,
Ne zaman ki
Nefsinin kirinden
Yani kibrinden;
Arinir!
Iste! O zaman:
Yaradilis melekelerini;
Geri kazanir!
Böylece,
O âlemin dilinden tekrar anlar...
Âlem ise onu tekrar kucaklar..."
Demisti.
Tirtil, tekrar söze girdi.
Ve hiç ara vermeden;
Konusmasini sürdürdü:
-Ben, buraya bahçedeki;
Dut agacindan geldim!
-Dogdugum günden beri:
Maalesef hep sürünüyorum!
-Ne zaman ki varligimi bildim;
Kendimi,
Hep yaprak pesinde buldum!
-Sürünmekten biktim artik!
Dönüsecegim!
-Atalarimin anlattiklarina göre:
Günlerdir, ördügüm su kozaya:
Birazdan, tirtil girip;
Kelebek olarak çikacagim!
-Her ne kadar,
Benim bu halime:
Baskalari,"baskalasim" dese de
Ben kimseye, asla baskasi
Diyemem!
-Tabi ki bosuna degil;
Ikimizin de, çektigi çileler:
Senin gibi, ben de geçmisi;
Geride birakacagim!
Ve sonunda, mutlaka özgür kalacagim!
-En önemlisi ise,
Artik; bundan böyle bir yerden,
Bir yere sürünerek Degil,
Kanatlarimin gücüyle gidebilecegim!
Istirap: içindeki, karanliktan,
Kurtulmak için;
Karanlikta kalmak!
Da degildir.
Istirap; bizzat "dönüsümün" kendisi!
Olmakla birlikte;
Tez geçer. Yürekteki "sancisi"...
Son olarak da:
-Kismetse! Görüsürüz: Haftaya ?
-Tabii ki! Seni burada bulabilirsem (?)
Dedi.
Kozaya öyle girdi
VEYSEL TOPALOGLU (SAIR SADEKUL)

Özetle, diyenler için;
Gazi üniversitesi, iktisadi Idari Bilimler Fakültesi, Maliye Bölümünden mezun oldum. Askerligimi, yedek subay olarak yaptim.
Uzun yillar; bir bankada: Mali Analist ve Sube yöneticisi (Müdür) olarak çalistim. Evli, barkli, çocuklu; kendi halinde ve mutlu bir insanim..   VEYSEL TOPALOGLU